Εκτός από τη μέθοδο του slip casting που την έμαθα και εφάρμοσα στην Ολλανδία, έκανα επιπλέον μαθήματα σε κάποια εργαστήρια κεραμικής στην Αθήνα, (Μ. Παπαδόπουλος, Γ. Μαμουτζής) όπου ήρθα σε επαφή και με άλλες μεθόδους κατασκευής (τροχός, πηλοπλαστική) καθώς και εναλλακτικές μεθόδους γυαλωμάτων και ψησιμάτων. Μεγάλο μέρος των γνώσεων, επιπλέον, έχει προκύψει μέσα από πολλούς πειραματισμούς και αποτυχίες/ αστοχίες υλικού. Αυτά είναι και τα βασικά κίνητρα της ενασχόλησης μου με την κεραμική.

Η τέχνη της Κεραμικής είναι ένας μηχανισμός κατασκευής συναισθημάτων που προκύπτουν από την οπτική και απτική επαφή με την κεραμική φόρμα. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που η δουλειά του εργαστηρίου εστιάζει κυρίως στα χρηστικά και διακοσμητικά κεραμικά. Αυτό προέρχεται από την ανάγκη της απτικής προσέγγισής τους, του να αισθανθεί το υποκείμενο την αδρή αίσθηση του stoneware πηλού ή τη μεταξένια αίσθηση της πορσελάνης.

Θεωρώντας τα διάφορα υλικά και την κάθε τεχνική ως εργαλεία έκφρασης, κάθε φορά που ξεκινάει η σχεδιαστική διαδικασία γίνεται και η επιλογή αυτών. Ανάλογα με το ποιος είναι ο στόχος, το υλικό και η τεχνική μπορεί να δημιουργήσει διαφορετικά συναισθήματα.

Πηγή έμπνευσης για τα αντικείμενα που σχεδιάζονται είναι το φυσικό και το αστικό τοπίο και ό,τι αυτά εμπεριέχουν σε υφές, χρώματα και μορφές. Πολλές φορές επίσης, η διαμόρφωση της κεραμικής φόρμας καθορίζεται από την ανθρώπινη κλίμακα και τις χειρονομίες προσέγγισης και χρήσης της.